Son birkaç yıldır, ev sahipliği yaptığı kültürel etkinliklerden dolayı en sık gittiğim okullardan biri oldu Ula’daki Menteşe Sosyal Bilimler Lisesi. Bu vesile ile orada tanışmış oldum kendisiyle.
Osman Yılmaz okulun beden eğitimi öğretmeni. İlk gittiğimde sıradan bir tanışma olmuştu bizimkisi de. Sonra sürekli kıpır kıpır, her etkinlikte bir şeyler yapmanın, bir yerlere bir şeyler koyabilmenin telaşıyla dikkatimi çekmiş ve öğretmen arkadaşlarıma sorunca daha iyi tanıma fırsatım olmuştu. Okulda hemen her taşın altından çıkabilen, arkadaşlarının olduğu gibi öğrencilerinin de tam bir dert ortağı, her işlerine koşan, elinden hemen her iş gelen, geldiği kadarıyla da etrafından esirgemeyen tatlı dilli, güler yüzlü bir kişilik Osman Hoca. Sonraki günler yine merakım ve sorularım devam ettikçe anlatmışlardı. Öğrenciyi anlama konusunda her yolu deneyebilir, onlarla iletişim konusunda araya hiçbir engele takılmaz, sabır, şefkat ve yardımseverliği hususlarında kimse eline su dökemezmiş.
Daha ne olsundu?
Akademik çalışmalar bir beden eğitimi öğretmeninden başka ne isteyebilirdi ki Osman Öğretmen o konuda eksik kalsındı. Öğrenci görüşlerine açık olması, geniş bakış açısı, üretkenliği, kendini kontrol edebilmesi, öğrencinin ders dışı etkinliklere katılımında istek uyandırabilmesi, espri anlayışı onun hep kendine güveninin eseriydi.
Aslında öğretmenlik mesleğinin de birçok meslekte olduğu gibi daha çok bayanlara yakıştığını düşünenlerden olsam da böyle karakterlerle de karşılaştığımda meselenin cinsiyet meselesi olmadığını, tamamen yapılan işin aşkla yapılmasının daha önemli olduğu gerçeğiyle yüzleşmiş olurum. Sosyal hayatın kadınlarımız üzerine yüklediği çok farklı sorumluluklar olması istisnaları çok olsa da kadının işine karşı tam odaklanmasının önüne geçiyor. O zaman da görev yerlerinde erkek çalışanlara daha büyük sorumluluklar düşmesine rağmen işine odaklanabilen, işini seven, işini hakkıyla yapmaya çalışan birilerini bulabilmek de hele ki günümüzde çok zor. Bu anlamda toplum olarak Osman Öğretmen gibi örneklere ne kadar teşekkür etsek az olur diye düşünürüm.
Bütün dünyayı sarıp korkutan pandemi günlerinin üzerinden çok geçmedi. Bizlerin olduğu kadar yöneticilerimizin de şaşkın ve çaresiz kaldığı zamanlardı. İletişim çağında, her yerden doğru veya yanlış bilgilerin üzerimize sıçradığı zamanlarda bile en azından üzerine düşeni yapma konusunda bile çoğumuz bocalamadık mı? İşte Osman Hoca’nın kararlılığı, işine, okuluna olan bağlılığı o zamanlardan kendini göstermişti. Okulun hemen bütün sıraları, dolapları Osman Hoca’nın elinden geçmiş, onların tamirinden boyanmasına kadar o günlerde bile üzerine düşeni fazlasıyla yapmıştı. Yine kendi etkinliği olsun olmasın okulun bütün etkinliklerinde hoca, perde arkasındaki mutfak ekibinin içindedir. Sahnenin önünde, arkasında, ışıktı, kostümdü, dekordu hep ortada olan, aranan sorulan kişidir Osman Hoca. Konukların giriş yapıp ağırlandıkları fuaye alanlarının düzeni, ses sistemleri, sahne tasarımları adeta ondan sorulur, onsuz kimsenin cesaret edemeyeceği işler olup çıkmıştır. Bıkkınlık göstermediği gibi sporcu olmasına rağmen topu asla başkasına atmaz, koşar, bulur, yetiştirir. Okuldaki hemen her etkinliğin ismi anılmasa da sessiz, görünmeyen kahramanı, öğrencilerinin biricik Osman Hocasıdır o. Akılları, beyinlerinden ziyade öğrencilerinin gönlüne girmeyi öncelemiş ve başarmıştır da. Kendi branşına ait faaliyetlerde de meslektaşı Özlem Hanımla beraber nice başarıların da sahipleridirler. Kurdukları ekiplerde iyi bir hoca olmalarının yanında iyi bir arkadaş, iyi bir koç, iyi rehber ve çok iyi liderdirler aynı zamanda.
Umuyorum ve temenni ediyorum aynı zamanda da iyi bir aile reisi, iyi bir eş ve iyi bir babadır da Osman Hoca.
Allah ayaklarına taş değirmesin!
Okul değişir, müfredat değişir, müdür, kadro, bina, devir falan hepsi değişir zamanla da insanın özünden gelen hasletler, karakter değişmez. Bu sebeple bize Osman Yılmaz gibi kişilik sahibi öğretmenleri kazandıran, onları yetiştiren, onlara bu yeteneklerini, birikimlerini başta öğrencileri ve çevreleriyle paylaşma imkânı sunan başta ailesi olmak üzere, yöneticilerine, arkadaşlarına toplum olarak nasıl, ne şekilde şükranlarımızı ifade edebilsek inan bilemiyorum. Allah sayılarını arttırsın diyeceğim ama olmaz, mümkün değil! Sayıları artmaz onların. Geride kalan kadar öne çıkanları da sevmez toplumumuz. Bu yüzden çoğunluk da ileri gitmek gibi hamlelerden kaçınır ve sayıları hep az olarak kalır Osman Hocaların. Bu yüzden onlar için en doğru dileğimiz sanırım ‘kıymetleri bilinsin’ demek olacaktır.
Teşekkürler Osman Yılmaz Öğretmenim.
Teşekkürler bize bu güzellikleri yeniden hatırlattığın, bu yazıyı yazmamıza vesile olduğunuz için.
Erdal ÇİL
